"Depresja zjawia się po cichu, najpierw walczysz z drobiazgami, które później ignorujesz. To tak jak kolejny zły dzień, ale to nie to. Pozostajesz w tym stanie, przyzwyczajasz się do zakładania maski i po prostu żyjesz, a problemy przecież nie znikają. Walczysz ze sobą, próbujesz udawać kogoś, kim nie jesteś i pociąga to za sobą konsekwencje, których nie kontrolujesz. Powoli zaczynasz się cofać i zapadasz w ten stan jeszcze głębiej. Unikasz przyjaciół, rodziny i tego, co zawsze kochałeś robić. Drobne rzeczy, które kiedyś sprawiały ci przyjemność teraz są bezwartościowe. Nic dla Ciebie nie znaczą. Tylko ciężar, który wypełnia Twój umysł i powoli ogarnia Twoje ciało. Dobrze wiesz, że nigdy nie będziesz już szczęśliwy, chociaż próbujesz wszystko naprawić. Wszystko jest krótkotrwałe. Wybierasz samotność, z którą myślisz, że będzie ci dobrze i najwygodniej, ale po czasie orientujesz się, że się mylisz, ale nadal nie umiesz niczego zmienić. Kiedy w końcu orientujesz się, że masz dwa wyjścia, albo szukasz pomocy, albo... popełniasz próbę samobójczą. Ten stan kiedy Twoją głowę wypełnia coś, czego się bardzo boisz. Próbujesz uciec, ale to coś ci nie pozwala. Stajesz się więźniem na wieczność, a wszystko co robisz jest beznadziejne i nie zasługuje na to, aby być zauważonym. Dusza anioła, która straciła białe piękne skrzydła i zabrudziła ją brudną krwią. Twoje serce krwawi i stajesz się nikim w obliczu tego świata. To takie dziwne uczucie, jakby ktoś przejął kontrolę nad Twoim ciałem, myślami i zmysłami, a ty tkwisz w środku, w jakieś skorupie, w bardzo ciemnym pomieszczeniu, a raczej próżni i tkwisz tak bez końca.
Depresja przychodzi w każdym wieku i warto ją leczyć, i nie bać się o niej mówić."
Tekst oparty o filmik - Kat Napiorkowska https://www.youtube.com/watch?v=EJ_S5Rjt_iI
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz